شيخ بهلول را پس از مدتي زندگي در آنجا به زندان سيصد نفري جلال آباد -مركز آستان شرقي-منتقل كردند.در زندان هاي افغانستان اتاق هايي بود كه افراد محترم را در آن جاي مي دادند.بهلول را در يكي از همين اتاقها جاي دادند پس از مدتي رئيس زندان تغيير كرد.روزي چند نفراز همراهان بهلول اقدام به فرار كردند،ولي دستگير شدند. رئيس زندان كه از قبل با بهلول به خاطر عدم دادن پول براي اتاق شخصي - پولي كه گرفتنش قانوني نبود.- مخالفت مي كرد، او را متهم به همكاري با آن چند زنداني كردو او را از آن اتاق به زندان معمولي منتقل كرد. پس از مدتي رئيس شهرباني از طريق جاسوس هاي خود در زندان فهميد كه بهلول در فرار زندانيان نقشي نداشته است و در نتيجه او را به اتاق اول بر گرداند و رئيس زندان را بر كنار كرد.از آن موقع به بعد رئيس قبلي زندان از بهلول كينه به دل گرفت و تصميم گرفت كه هرطوري كه شده از بهلول انتقام بگيرد .وقتي كه دوستان بهلول كه از مقامات بلند مرتبه دولت به شمار مي آمدند، موضوع را فهميدند رئيس پيشين زندان را كلاً از كارهاي دولتي بركنار كردند.او هم چند كاميون خريد و مشغول باركشي شد و به دنبال فرصتي مي گشت تا انتقام خود را از بهلول بگيرد، ولي در يكي از سفرهايش با كاميون به دره اي سقوط كرد و غرق شد.

از آن به بعد همه مردم و سربازان از بهلول خوف داشتند و شيعه ها اوراصاحب كرامت مي دانستند و سني ها او را جادوگر. ولي بهلول غرق شدن رئيس زندان را نتيجه ظلم او مي دانست و معتقد بود كه او جزاي ظلمش را در دنيا گرفته است و همچنين مي گفت كه من نه كرامتي دارم و نه جادوگرهستم